Begin augustus 2002 vroeg Yvonne of haar gedeelte eens aangepast kon worden, tenslotte voetbalde ze al een jaar niet meer en tenniste ze nog wel. Dilemma voor mij, heb nog nooit iets aan de site veranderd, dan maar twee maal Jeroen's gezin, deze en de oude kunnen we gelijk even de foto's aanpassen hoewel.............Niet allemaal

de Voorgeschiedenis, hoe we elkaar leerden kennen

22 mei 1980 de dag dat we elkaar op vakantie tegenkwamen in Joegoslavië, ik die een week zou blijven en Loes die twee weken zou blijven, afgesproken dat we na de vakantie elkaar op zaterdag op het station zouden ontmoeten. Alleen hadden we niet het goede station afgesproken - ik wachtte om 13:00 op station in Apeldoorn, waar mijn ouders toen woonden  en zij om 13:00 op het station in Zutphen, uiteindelijk ben ik naar Zutphen gegaan en daar op het station zijn we elkaar weer tegengekomen.

Na anderhalf jaar verkering besloten we dat we samen wilden wonen, en achteraf filosoferend denk ik dat mijn liefde voor haar toen een stevige basis kreeg, want wie geeft er toch haard, huis en werk op om zomaar naar het andere eind van het land , Vlaardingen waar ik toen woonde te vertrekken om te gaan samenwonen met iemand, die als er drinken ingeschonken moest worden dit alleen voor zich zelf deed, en als Loes dan zei "en ik dan " die dan dacht "o ja er zijn er nog meer in huis" maar dit dan ook gelijk deed , valt ook niet mee na 5 jaar op je zelf gewoond te hebben, kortom de dingen die elk pas samenwonend stel bij zich zelf moet ontdekken, wie het eten doet, de vuilnisbak buiten zet .Sommige dingen gingen vanzelf, sommige dingen met meer horten en stoten. Gelukkig vond ze redelijk snel, dacht na 3 maanden zelf ook weer werk. Op gegeven moment denk je aan trouwen en kinderen krijgen en op dierendag, 4 oktober zijn we in Warnsveld getrouwd, jaar later verhuisd naar Apeldoorn, waarom ?, als toekomstig gezin ben je dan toch beter af als je de familie in de buurt hebt, weet nog precies wanneer we die definitieve beslissing genomen hebben , in de auto toen we stilstonden bij een stoplicht in Vlaardingen. Weet ook nog precies wanneer Jeroen verwekt is -Op hemelvaartsdag 1987-, ja sommige dingen blijven je bij-, achteraf misschien niet zo'n goed moment, de blijdschap toen bleek dat Loes in verwachting was, de hele zwangerschap dat ik in gedachten telkens zei " Ikke worde Papa, Ikke worde Papa",het verbazingwekkende mooie van de geboorte" de roes waar je dan in leeft, dat elk pas ouder wordend echtpaar zal herkennen, kortom ons echte leven begon.de vervelende dingen toen bleek dat Loes een postnatale depressie kreeg, ikzelf die niet overweg kon met mijn gevoelens over mijn eigen jeugd, mijn ouders die er nooit waren als ik ze nodig had. Maar ook het fijne gevoel dat ik had, denk twee of drie dagen na de geboorte van Jeroen, toen ik bij zijn bedje stond en hij gaapte en ik dacht, " Ja dit is een echt mensje, dat ook groot gaat worden, misschien gaat trouwen en ook kinderen gaat krijgen. Op dit moment eigenlijk niet voor te stellen maar 12 jaar geleden was het een andere tijd, niks nog geen kinderopvang, werkende moeders waren er haast nog niet, ouderschapsverlof bestond nog niet en ik kreeg steeds meer het gevoel ik wil meer bij mijn zoon zijn, minder werken ieders de helft, ook gezien mijn eigen verleden. Echter concreet de eerste 2 jaar niets gedaan. Toen kwam bij de derde zwangerschap (tweede resulteerde in een miskraam) Marieke en ook deze geboorte was fantastisch, lag ook zo fijn op mama's buik. Totdat ze op de commode lag, ik er bij stond en de arts zei " is je niets opgevallen tijdens de geboorte ?" ik ... "nee"...arts.... "Er is iets niet goed gegaan tijdens de zwangerschap, ze mist een deel van het armpje" en ik keek en zo was het, een deel van haar arm en haar handje ontbrak. Ook toen waren de gevoelen met elkaar zo diep en op haar geboortekaartje schreven we onder andere:

Aan de ene kant heel blij met zo'n lieve kleine meid, Aan de andere kant heel onzeker en bang wat de toekomst voor je brengen zal zonder handje aan je ene arm.

In die maanden de beslissing genomen dat ik thuis wilde zijn, thuis wilde werken, er zijn als de kinderen ons nodig hadden, Maar ja wat dan, wilde beslist niet het werk wat ik op dat moment deed, namelijk boekhouder en uiteindelijk is het geworden wat ik thans doe namelijk het voor kleine bedrijven thuis de telefoon aannemen, een callcenter in het klein. Geld voor de noodzakelijke investeringen was er gelukkig en beetje bij beetje kwam de zaak van de grond., ons doel bereikt het samen kunnen zien opgroeien en meebeleven van onze kinderen.

Na een vierde zwangerschap die wederom resulteerde in een miskraam , werd begin 1993 onze Yvonne geboren, wat zijn dat toch mooie momenten, we besloten  op dat moment dat ons gezin compleet was. Toen we begonnen met nadenken over kinderen dachten we aan vier , maar het was mooi zo, ook drie was goed en we hadden ze toch maar. In begin voordat je kinderen hebt denk je we nemen zoveel kinderen maar zo is het dus duidelijk niet, elk kindje dat je mag krijgen is een wondertje op zich. Op dat moment was Jeroen dus bijna 5 en Marieke bijna 3.

Nu bijna 8 jaar later na de geboorte van Yvonne, vinden we dat we destijds de goede beslissing genomen hebben, altijd iemand thuis, altijd kan er iemand spelen, tuurlijk hebben wij ook de minder goede momenten, maar de rust, het elkaar respecteren, de harmonie dat bleek er toch altijd weer te zijn totdat ............

DE FATALE DAG